Zgodnie z art. 1028 kc jeżeli ten, kto uzyskał stwierdzenie nabycia spadku albo poświadczenie dziedziczenia, lecz spadkobiercą nie jest, rozporządza prawem należącym do spadku na rzecz osoby trzeciej, osoba, na której rzecz rozporządzenie następuje, nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, chyba że działa w złej wierze.
Jest to wyjątek od zasady jeszcze z czasów rzymskich, że nie można przenieść na inną osobę więcej praw niż się samemu posiada (nemo plus iuris transferre potest quam ipse habet). W postanowieniu z dnia 28 lutego 2025 r. (I CSK 4517/23), Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 1028 k.c., stanowiący wyjątek od zasady nemo plus iuris transferre potest quam ipse habet, nie wyklucza, iż rozporządzenie prawem należącym do spadku przez rzekomego spadkobiercę, legitymującego się stwierdzeniem nabycia spadku, może być nieważne lub w inny sposób wadliwe.
Chodzi jednak o takie przyczyny nieważności (wadliwości) czynności prawnej, które nie podważają ochronnej funkcji rozważanej regulacji, a zatem nie wiążą się z brakiem uprawnienia po stronie zbywcy lub sposobem uzyskania przezeń postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, co dotyczy także posłużenia się fałszywym (podrobionym) testamentem (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2019 r., III CZP 12/19, OSNC 2020, Nr 3, poz. 28).a