W sprawie o sygn. I Ns 285/24 Sąd Rejonowy w Giżycku rozpatrywał sprawę dotyczącą zniesienia współwłasności między stronami postępowania.
Zgodnie z art. 195 Kodeksu Cywilnego współwłasność może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Czynność związana ze zniesienia współwłasności może wystąpić na żądanie każdego ze współwłaścicieli.
Warto zaznaczyć, iż przy zniesieniu współwłasności istotna okazuje się być współpraca stron postępowania, gdyż w rozpatrywanej sprawie, już sami zainteresowani ustalili dogodny między sobą podział. Tak naprawdę, każdy ze współwłaścicieli ma prawo do zaprezentowania własnego rozwiązania, natomiast nie ma gwarancji, iż dane stanowisko zostanie przez Sąd oraz pozostałych uczestników postępowania uwzględnione.
Sąd w uzasadnieniu postanowienia kończącego podkreślił, iż mimo braku formalnej zgody, strony de facto uzgodniły sposób zniesienia współwłasności, co umożliwiło wydanie orzeczenia na podstawie art. 210 Kodeksu Cywilnego. Mianowicie, Wnioskodawczyni miała otrzymać ½ udziału we współwłasności, a pozostała ½ miała przypaść uczestnikom postępowania na prawach wspólności majątkowej.
Kompetencje Sądu co do rozpatrywania spraw związanych ze zniesieniem współwłasności nie obejmują sprzedaży udziałów we współwłasności pomiędzy współwłaścicielami. Stąd też konkluzja, iż Sąd mógł jedynie orzec, tak jak poczynił to w sentencji.
Sąd uznał, iż w przedmiocie kosztów należy zastosować zasadę określoną w art. 520 § 1 k.p.c., a więc „Każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie”. W niniejszej sprawie nie występuje bowiem sytuacja sprzeczności interesów w rozumieniu
art. 520 § 2 k.p.c.
W prezentowanym stanie faktycznym rzeczywista sprzeczność interesów nie miała miejsca, gdyż uczestnicy przedstawili jedynie różne propozycje co do sposobu zniesienia współwłasności, co nie stanowi o zaistnieniu konfliktu interesów w rozumieniu art. 520 § 2 k.p.c. (por. J. Górowski, Orzekanie o kosztach, s. 173–174; post. SN z 16 stycznia 2013 r., II CZ 149/12).
Konkludując warto wspomnieć, iż w sprawach o zniesienie nieruchomości, może zostać sporządzona opinia biegłego, jak w przypadku omawianej sprawy. Żaden natomiast
z uczestników postępowania nie zakwestionował jej, dlatego też mogła ona stanowić podstawę dla ostatecznego orzeczenia Sądu i nie dała podstaw do stwierdzenia spornego charakteru sprawy na potrzeby orzeczenia o kosztach postępowania.