Art. 212 Kodeksu cywilnego normuje sposoby sądowego zniesienia współwłasności. Jednym z nich jest, wymienione w § 2, przyznanie rzeczy, której nie da się podzielić jednemu ze współwłaścicieli stosownie do okoliczności, z obowiązkiem spłaty pozostałych. Rzecz ta może zostać również sprzedana zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania cywilnego.
Należy zauważyć, że sąd może, w granicach art. 212 Kodeksu cywilnego, samodzielnie decydować o sposobie zniesienia współwłasności, opierając się na konkretnym stanie faktycznym (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 1982 r., sygn. akt III CRN 181/82, Legalis). Nie można jednak przyznać rzeczy żadnemu ze współwłaścicieli wbrew jego woli, gdyż takie działania byłoby niecelowe, ponieważ to właściciel rzeczy najlepiej wie, czy ta rzecz jest mu potrzebna (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 1998 r., sygn. akt II CKN 347/98, Legalis). Wydaje się jednak, że sąd związany jest zgodną wolą współwłaścicieli, co do sposobu zniesienia współwłasności, a także ewentualnego wskazania współwłaściciela, który ma rzecz otrzymać, o ile takie działanie będzie zgodne z prawem i zasadami współżycia społecznego (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2017 r., sygn. akt V CSK 570/16, Legalis). Jednakże stanowisko takie nie zawsze było podzielane w orzecznictwie.
Priorytetem powinna być najpierw próba przyznania rzeczy jednemu ze współwłaścicieli. Dopiero gdy to okaże się niemożliwe wskazana jest sprzedaż rzeczy. Wybór konkretnego współwłaściciela zależny jest od wspomnianych w przepisie okoliczności. Pod tym pojęciem należy rozumieć bardzo wiele czynników, wśród których można wyróżnić: rodzaj i przeznaczenie rzeczy, stan rodzinny współwłaścicieli, przygotowanie zawodowe i rodzaj działalności zawodowej, stan majątkowy i możliwość dokonania spłaty pozostałych współwłaścicieli (K. Górska, Komentarz do art. 212 Kodeksu cywilnego [w:] E. Gniewek (red.) Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. 9, CH BECK 2019).